صفویان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| سلسلهٔ صفویان ایران صفویه | |||||
| پادشاهی | |||||
| |||||
| |||||
 | |||||
 | |||||
| پایتخت | تبریز | ||||
| پایتخت تغییر یافته | قزوین و اصفهان | ||||
| زبان(ها) |
فارسی (زبان رسمی) ترکی آذربایجانی |
||||
| دین | اسلام تشیع | ||||
| ساختار سیاسی | پادشاهی | ||||
| شاه | شاه اسماعیل صفوی | ||||
| شاه تهماسب یکم | |||||
| شاه عباس بزرگ | |||||
| شاه سلطان حسین | |||||
| تاریخچه | |||||
| - تأسیس | ۹۰۷ | ||||
| - انقراض | ۱۱۳۵ | ||||
صفویان دودمانی ایرانی[۱] و شیعه بودند که در سال‌های ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجری خورشیدی (برابر ۱۱۳۵-۹۰۷ قمری و ۱۷۲۲-۱۵۰۱ میلادی)[۲]بر ایران فرمانروایی کردند. بنیانگذار دودمان پادشاهی صفوی، شاه اسماعیل یکم است که در سال ۸۸۰ خورشیدی در تبریز تاجگذاری کرد و آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین است که در سال ۱۱۰۱ خورشیدی از افغان‌ها شکست خورد و سلسلهٔ صفویان برافتاد.[۳][۴]
